Wet Hot Chili Peppers: 2010

vrijdag 15 januari 2010

woensdag 6 januari 2010

Op de terugweg van Pucon naar Santiago overnachten we op een prachtig grasveld ... met zicht op de snelweg en een copec-benzinestation. De zoektocht naar een hotelletje en restaurant is op niets uitgedraaid, het is 1 januari, alles is volgeboekt of gesloten. Bij het opzetten van de tentjes worden we meteen verwelkomd door een bende blaffende straathonden. Het is drie uur 's nachts als we eindelijk ons tentje induiken.

De volgende ochtend wordt nog snel even het aangrenzende grasveld afgebrand en worden we bijna overreden door ee passerende boer die vind dat we op zijn erf-ontsluiting staan (-;) daarna snel een hap achter de kiezen en dan karren richting Rio Claro.
In de namiddag staan we aan de instap van de Siete Tazas ... een lekke band en een zijruit die plots naar beneden donderde en de inkopen voor de avond hebben voor enige vertraging gezorgd.

De Siete Tazas dus ... of nee toch maar 22 Saltos en morgen voor het vertrek naar Santiago nog snel Siete Tazas ... de meisjes hebben duidelijk een wispelturige dag vandaag. Uiteindelijk stappen we toch in op de Siete Tazas.
Ik krijg een paar aanmoedigende schouderklopjes van m'n vaarmakkers (de nieuwjaarskater is nog niet helemaal uitgewerkt) en trek m'n spullen aan. De bootjes worden op de schouder gehesen en de inloop kan beginnen. Even het toeristenpad volgen en dan een zijweggetje in om uiteindelijk een stijl pad 30m naar beneden te nemen tot aan de rivier. De kajaks worden met werplijnen naar beneden gelaten en na een stevige klauterpartij zijn we er klaar voor.
Aan het begin van onze trip stonden we hier ook. Toen zat het niet helemaal goed tussen de oortjes en heb ik niet gevaren. Maar nu ga ik ervoor: revenge on the Siete Tazas!!!

Dit stuk van de Rio Claro is een pool-drop van 800m lang in een kloof.
De eerste drop, onmiddellijk na de instap is de moeilijkste. Glijgootje af, beetje bijsturen naar links (om beneden mooi in de stroming te vallen) en hop, de pool in zo'n 5 meter lager.

Pepe op de eerste drop

Iedereen vaart de eerste drop goed, maar bij Wim loopt het een beetje fout. Hij mist z'n laatste peddelslag en duikt de verkeerde kant op. Hij wordt teruggetrokken, verdwijnt even in het sop en gaat zwemmen. Birdy recupereert de boot en David werpt van boven een lijntje om Wim uit z'n benarde situatie te helpen.

Via een drop van een kleine twee meter belanden we in de volgende "teacup". En zo gaat het door tot we aan de laatste twee vallen komen. Het uitzicht in de kloof is gewoonweg prachtig! De voorlaatste drop is zo'n zes meter, de laatste nog wat hoger.

De twee laatste drops

Beneden aan de val staan de camera's klaar. Ik vaar rustig aan, glijd over het randje en duik het sop in. De impact is hard. M'n bootje komt weer boven op z'n kop en als ik wil rollen voel ik dat m'n peddel gebroken is (niet verwonderlijk; er zat al een tijdje een barst in). Damn! Tja dan maar aan het lusje trekken. Ik pak een achterpuntje vast en word snel naar de kant gebracht, want op het einde van deze pool zit een val die niet gevaren wordt. Intussen duikt Gert de laatste drop af en bij het boven komen zie ik dat z'n blad gebroken is.

Het is duidelijk brokkendag vandaag; lekke band, ruit van het busje stuk en twee gebroken peddels.

David en zijn volgzame schaapjes

De Siete Tazas, een mooie afsluiter van ons Chili-avontuur! En wat mij betreft, samen met de Achibueno en de San Pedro één van de hoogtepunten van deze kajaktrip.

Pepe

maandag 4 januari 2010

22 saltos - the return

Na lang beraad, incluis veto's, jokers, embargo's, meerdere stemmingen en veiligheidsoverwegingen, hebben we gisteren besloten om niet meer de Vingtedos Salto's te varen maar enkel de Siete Tazzas. Dus enkel een korte afdaling en de dag erop doorrijden om op een deftig uur in Santiago te zijn. Daar deze felbestreden beslissing al bij aanvang omstreden was :-), onstond er het bizarre idee om toch nog 's morgens vroeg de 22 Salto's te bevaren, zij het wel om ZES UUR 's morgens opstaan, jawel, 6 uur. Echt zie ik dit niet zitten omdat ik me voorgenomen had de laatste avonden van m'n verlof wat te genieten, maar na de asado (BBQ) blijkt al het bier al op te zijn, enkel een doosje wijn rest nog en al snel is duidelijk dat er niet veel meer gebeuren gaat op de pikdonkere camping. Ik ga slapen om om 6 uur op te staan.

Rond 5 vijf ben ik wakker, ik sta scherp, er is nog gebabbel op de camping, toch enkele chilenen die wat doorgezakt hebben. Na nog wat snoozen sta ik er om vijf na zes en ja, David, Thomas en Menno zijn ook van de partij, alleen besluit Menno om snel nog een boek naar de bib te brengen en kruipt terug in z'n nest. Wij hebben geen haast, boterhammeke met confituur, eitje bakken, koffietje, zelfs uitgebreid baños. Maar als de zon haar kop boven de bergen steekt, beslissen we om aan te zetten voor het te warm wordt.

Aanzetten, te voet wel te begrijpen, want voor de Vingtedos moet je de boot zelf 1 uur omhoog dragen. Met z'n drieën gaat dit best vlot en mits het nodige gekleffer door de struikgewas en droge bos staan we al snel aan de instap. Het kloofje zit er heerlijk uit, de eerste zonnestralen vallen juist op het sprankelende heldere water. Maar niet te veel poezie, we zijn hier om te varen en door te varen, niet al teveel fotostops of getreuzel.

De waterstand is net iets lager dan onze vorige afdaling maar de recepties na de vallen zijn nog altijd even zacht.

We houden een mooi tempo aan, paddelslag paddelslag paddelslag val, paddelslag paddelslag paddelslag val, maar dan even plots, oops stop, 'is deze de hoge?', 'yep'.

Ja, bij de 2 hoge vallen gaat het hartje toch even sneller slaan, slik en go, 8 meter vrije val omlaag, yeehaaaaaa. Zalig zachte landing, alles ok. Ook bij de gedraaide 9 meter val langs de wand gaat het heel soepel, oeef. Ik geef toe dat er toch wat zenuwen waren om om 6 uur 's morgens de allerlaatste afdaling aan te vatten, 'we gaan het nu toch niet verknoeien hé?'

Maar nee hoor, integendeel, het is zalig varen, ochtendstond, zonneke, fris water, gewoon zalig. Ook de laatste passages die iets technischer zijn gaan vlot, een walibi slide, een verplichte 4 meter boof naar links en een zeer smal wormkanaal waar het gat op 't eind me toch een chandelleke aansmeert.

Heel voldaan met een brede smile komen we aan. De eerste wakkere kampeerders staan zich aan de rivier te wassen. De anderen zijn net wakker en tegen de middag is het kamp opgebroken zetten we aan richting Santiago.

Bye Bert alias Birdy.

zondag 3 januari 2010

oudejaarsavond - party in the stomach

Onze laatste rivier van het jaar 2009 zit er op, de beneden Palguin !

Wat normaal een run van max 1 h zou zijn is door de zwempartij van Kevin (en de zoektocht naar de boot) weer sterk uitgelopen. Gelukkig hebben we deze ochtend al de inkopen gedaan voor de BBQ. We zijn met zijn allen uitgenodigd bij Xavier, een Chileen uit Santiago die hier in Pucon op verlof is en met ons heeft mee gevaren op de Rio Desague.

Het is inmiddels al 17 h als we aankomen aan de uitstap en dan merken we dat de camionette van onze senor Guia platte band heeft ! Ach wat, het is hier chileense tijd, don't hurry... Nieuwjaar wacht wel.

Na een korte douche (sommige een echte, anderen een quick shower...) om onze stank toch enigszins te verdoezelen en het aantrekken van onze laatste propere kleren (de 5e onderbroek) trekken we richting onze gastheer.

Hopelijk is de regen geen spelbreker en kan het tuinfeest beginnen. (Ja inderdaad; regen. Het regent hier al sinds we toegekomen zijn in Pucon, Het is hier deze tijd van het jaar normaal altijd mooi weer zeggen ze dan. Ik begin stilaan te vermoeden dat die Chilenen ons een dikke blaas hebben wijs gemaakt)

Senor Guia ontsteekt de BBQ met zijn beruchte vulkaan (zou dit dan de vulkaan zijn waarover ze het steeds hebben in Pucon want we hebben er niet veel andere gezien door de bewolking ?) en start dan met het braden van de kolossale stukken vlees. In tussentijd vloeit de drank rijkelijk...

Tegen vijf voor twaalf (helft van de Chilenen dus te laat) trekt iedereen uit de omgeving naar het strand voor het vuurwerk (alhoewel, tot op het strand zelf geraken we niet, misschien is dit ook weer één van die mythes van Chili en is er helemaal geen strand ?).

Het is een mooi schouwspel. Maar wat vooral opvalt is dat dit hier een echt volksfeest is. De mensen zijn dolenthousiast en overal ontluiken de salsa dreunen en beginnen mensen spontaan te dansen.

We trekken ons terug naar onze gastheer en zoals het in Chili blijkbaar de gewoonte is nodigt iedereen mekaar uit en na enige tijd groeit het huis en de tuin van Xavier uit tot de plaatselijke discothéca.

Er wordt gedanst (waarbij de kapstok dienst doet als danspaal), gedronken, ge... Tegen de ochtend staat het huis helemaal overhoop en begin ik me toch stilaan af te vragen of onze gastheer nog geen spijt gekregen heeft van zijn hospitality.

Wanneer het duidelijk wordt dat Xavier en zijn vrouw naar bed toe willen verlaten we (enigszins beschaamd voor de boel die we achterlaten) het pand.

Diegenen die nog even door willen gaan begeven zich naar de plaatselijke cafés waar het feest duidelijk nog niet aan zijn einde is. De anderen gaan slapen. Alle cabanas waren volzet dus moet iedereen bij David thuis slapen.

Daar aangekomen blijkt het raam van de living in diggelen te zijn en overal zijn sporen van bloed. Even doen de geruchten de ronde van een inbraak en aanval op onze chauffeur (Albert alias pencil). Maar nadat de eersten ergens in het huis van David een plekje gevonden hebben en hun slaapmatje ontrold hebben komt David aangereden van de kliniek. Het blijkt dat pencil wat te diep in het glas gekeken had, wou gaan slapen, naar hier is gekomen, is gestruikeld aan de voordeur en vervolgens door het raam is gevallen. Een stukje glas in een adertje op zijn hoofd heeft gezorgd voor het bloedspektakel maar het leek allemaal veel erger dan het is. De wonde is intussen verzorgd en hij kan zijn roes beginnen uitslapen. Hij vindt nog een plekje naast Koert op de zetel en valt dan in diepe zwijm. Hieruit blijkt alweer dat alles naast het varen veel gevaarlijker is dan het varen zelf.

Ik wring mezelf in mijn mandje onder de kickertafel en terwijl iemand nog snel naar de WC spurt :-) laat ik me wegglijden naar dromeland.

Wanneer ik wakker word voel ik opnieuw enige schaamte over mij komen. Op de hele beneden verdieping is geen vierkande meter meer vrij. Overal liggen stinkende, knorrende lichamen.

Tegen de avond is iedereen weer voldoende te been om de terugtocht naar Santiago aan te vatten. Nog snel versieren we een paar kadootjes voor Coté (vrouw van david) ter compensatie voor al onze overlast en vangen dan onze terugweg aan. Onze reis begint stilaan op zijn einde te lopen. Als afsluiting willen we nog eens opnieuw naar de Rio Claro voor de watervallen van de Siete Tazas en de 22 Salto's.

Als de katers tegen dan verwerkt zijn tenmninste...

Wim