Siete Tazas / The Teacups

Op de terugweg van Pucon naar Santiago overnachten we op een prachtig grasveld ... met zicht op de snelweg en een copec-benzinestation. De zoektocht naar een hotelletje en restaurant is op niets uitgedraaid, het is 1 januari, alles is volgeboekt of gesloten. Bij het opzetten van de tentjes worden we meteen verwelkomd door een bende blaffende straathonden. Het is drie uur 's nachts als we eindelijk ons tentje induiken.

De volgende ochtend wordt nog snel even het aangrenzende grasveld afgebrand en worden we bijna overreden door ee passerende boer die vind dat we op zijn erf-ontsluiting staan (-;) daarna snel een hap achter de kiezen en dan karren richting Rio Claro. 
In de namiddag staan we aan de instap van de Siete Tazas ... een lekke band en een zijruit die plots naar beneden donderde en de inkopen voor de avond hebben voor enige vertraging gezorgd.

 De Siete Tazas dus ... of nee toch maar 22 Saltos en morgen voor het vertrek naar Santiago nog snel Siete Tazas ... de meisjes hebben duidelijk een wispelturige dag vandaag. Uiteindelijk stappen we toch in op de Siete Tazas.
Ik krijg een paar aanmoedigende schouderklopjes van m'n vaarmakkers (de nieuwjaarskater is nog niet helemaal uitgewerkt) en trek m'n spullen aan. De bootjes worden op de schouder gehesen en de inloop kan beginnen. Even het toeristenpad volgen en dan een zijweggetje in om uiteindelijk een stijl pad 30m naar beneden te nemen tot aan de rivier. De kajaks worden met werplijnen naar beneden gelaten en na een stevige klauterpartij zijn we er klaar voor.
Aan het begin van onze trip stonden we hier ook. Toen zat het niet helemaal goed tussen de oortjes en heb ik niet gevaren. Maar nu ga ik ervoor: revenge on the Siete Tazas!!!

Dit stuk van de Rio Claro is een pool-drop van 800m lang in een kloof.
De eerste drop, onmiddellijk na de instap is de moeilijkste. Glijgootje af, beetje bijsturen naar links (om beneden mooi in de stroming te vallen) en hop, de pool in zo'n 5 meter lager.

Pepe op de eerste drop

Iedereen vaart de eerste drop goed, maar bij Wim loopt het een beetje fout. Hij mist z'n laatste peddelslag en duikt de verkeerde kant op. Hij wordt teruggetrokken, verdwijnt even in het sop en gaat zwemmen. Birdy recupereert de boot en David werpt van boven een lijntje om Wim uit z'n benarde situatie te helpen.

Via een drop van een kleine twee meter belanden we in de volgende "teacup". En zo gaat het door tot we aan de laatste twee vallen komen. Het uitzicht in de kloof is gewoonweg prachtig! De voorlaatste drop is zo'n zes meter, de laatste nog wat hoger.

De twee laatste drops

Beneden aan de val staan de camera's klaar. Ik vaar rustig aan, glijd over het randje en duik het sop in. De impact is hard. M'n bootje komt weer boven op z'n kop en als ik wil rollen voel ik dat m'n peddel gebroken is (niet verwonderlijk; er zat al een tijdje een barst in). Damn! Tja dan maar aan het lusje trekken. Ik pak een achterpuntje vast en word snel naar de kant gebracht, want op het einde van deze pool zit een val die niet gevaren wordt. Intussen duikt Gert de laatste drop af en bij het boven komen zie ik dat z'n blad gebroken is.

Het is duidelijk brokkendag vandaag; lekke band, ruit van het busje stuk en twee gebroken peddels.

David en zijn volgzame schaapjes

De Siete Tazas, een mooie afsluiter van ons Chili-avontuur! En wat mij betreft, samen met de Achibueno en de San Pedro één van de hoogtepunten van deze kajaktrip.

Pepe