dag 18, Lower Palguin

Thomas on first slide

Camera-menno sliding in

Well, my last swim of the year...! Tradition has it with this group that the one who swims is the one who writes the blog. Today I was the only one. They ask me what did I swim today and I ask them what have you portaged today!

David on first drop

Birdy on first drop

Somehow I have been adopted and shown much kindness by this group. In the last 7 days I have run 6 rivers here in Pucon, most with these guys. Its a strong group and while I can only understand them when we speak in English or are on the river (seeing the same universal language of excitement and concern), I feel as if I have made some new friends.

David in the triple boof, he ran 2 of them, Kevin ran one and swam the second, we portaged

Thomas on the auto-boof, this was super fun!

Let us see if I can get all the names: Harry, Thomas, Menno, Gert, Wim, Birdie, Koert, Pepe, Jan, Famke, Sandy, David (Sickie)and Kevin and Sarah-14 in all(oh, and let's not forget Josh and Alberto) so 16!

So you can imagine with such a big group it takes along time to do anything, but hell, it's South America and everything takes more time than it should-el vivo tranquillo...there's always an Escudo at the bottom...burp (hands on your foreheads!)

small delay for the Asados, plan to start at 5, started at 8 (el vivo tranquillo(-;)

I tell them all you come to Colorado for some boating and adventure, maybe onbe day, time will tell...

For now, it is the last day of the year with a new one coming. Cheers! Happy trails my new friends, may ours cross once again! Salud and felice nuevo ano amigos!

Kevin

dag 17, de beneden Fuy, Harry’s carnage

Tja, het is zover, mijn 2e zwempartijtje is een feit. Maar laten we bij het begin beginnen…. We hebben de nacht doorgebracht op ’t erf van een boertje. Toen we aankwamen in pleurisweer op de brug bij de instap van de beneden-Fuy kwam ‘r een man aangehobbeld die ons vertelde dat het zijn terrein was. Na wat onderhandelen konden we gebruik maken van zijn luxe-cabana.

Onze slaapplaats blijkt een lichtelijk armzalig kotje te zijn, maar wij zijn allang blij dat we een beter onderdak hebben in dit gure weer dan onze tentjes. Alle mogelijke materialen zijn gebruikt, hout, karton en plastic. We instaleren onze bedjes in 1 ruimte en de andere ruimte is voor de maaltijd bestemd. Het past allemaal net. De nacht is lang, de meesten slapen slecht, en de peyo’s vliegen in het rond.

S’morgens (Chileense tijd dus pas na 12en) vertrekken we om de boven-Fuy te scouten. We komen bij een schitterend hotel waarvan 2 delen een vulkaan-achtige ruimte, waarlangs een kunstmatige waterval loopt, en een houten toren het belangrijkste deel vormen. Daartussen zijn pallisades en hangbruggen gemaakt. We krijgen een rondleiding van één van Albert’s vriendinnen. Hoe ze dit verzonnen en gebouwd hebben… geweldig!

We bekijken de Saltos Leones, maar door het toch wel hoge water is dit echt een dikke maat teveel voor ons. Birdy heeft deze vallen bij zijn vorige bezoek wel gedaan, maar nu…. No way!!

Dus terug naar de beneden-Fuy. Naast ons kot van vannacht stappen we in, vaarders zijn David, Menno, Gert, Birdy, en ik (zei de gek). De rest neemt een rustdag.

Ik zit in aanvang als een dweil in de boot na weer ’s een slapeloze nacht, maar de rivier is weer eens geweldig. Zelfde shit als gister, maar nu continue en met meer kruisstromingen.

Dus, flinke hoge golventreinen en één grote rollercoaster. Na een korte tijd ben ik weer gewend en voel me weer thuis op dit water. De hele bubs vaart in een lint achter Senór Guia aan.

Als hij een spoelhoek neemt, dender ik er achter aan, Birdy volgt. De rest neemt de linkerkant om dit te ontwijken. Al het water dendert hier in, en draait als een dolle een mooie ronde. Leuk! denk ik nog….
Het is toch een volle maat dikker als verwacht en met moeite draai ik mee in de eindeloze stroming. David vaart uit, en ik wil volgen. Fuck! Dit valt best tegen, ik wordt even hard terug de kolk in gestuurd door de golventrein. Overgang keerwater-hoofdstroom is zo’n 5 meter breed en turbulent met flinke kolken.
De route om uit te varen is vlak langs de wand, maar ook hier wordt je gemeen onverwacht uit lijn gezet door paddo’s en kolken. Mijn eerste poging mislukt, en achter me zie ik Birdy het ook niet redden. Nog eens.
Mee met de stroming en zoveel mogelijk naar links door de golven. Weer kom ik uit bij de wand en draai vrolijk terug de mega-kolk in. Omstebeurt doen Birdy en ik een poging, we proberen via één van de golven te traverseren, maar telkens eindigen we weer in de hoek. Ver aan de overkant staan Menno en David met grote pret onze rondjes te bekijken.
2 kleine keerwaters in de uiterste hoek zijn ons enige rustpunt, ik vaar er na een aantal pogingen in om wat op adem te komen. Birdy weet het keerwater met wat moeite ook te bereiken…
Ik denk er weer klaar voor te zijn en geef wederom alles. Ik kom niet eens in de buurt en wordt omgeduwd door de harde rails van de Burn. @#$%!! 1e rol… mis! 2e rol, idem… Met mijn 3e rol komt ik (maar net) overeind. Pwehhh! Maar dan spoel ik, buiten adem, tegen de rotswand. Ik kant nog wel goed op, maar mijn peddel zit tussen boot en wand en floep, ik donder weer om. Ik kan niet meer, de Batarij is leeg en ik trek de lus.
Ik zwem in de paddos en kolken en voel direct dat dit foute boel is. Ik neem wat flinke slokken Fuy-water en er wordt flink aan me getrokken. Geen lucht!! Help!!!
Birdy ziet alles gebeuren en is vlot uit zijn boot gesprongen, respect!! Direct gooit hij mij een perfect gemikte lijn, half kotsend probeer ik hem te pakken, maar ik ben krachteloos. Ik graai om me heen, voel even de lijn maar heb ‘m niet. Nog meer water binnen. Dan voel ik de lijn en gelukkig, ik heb ‘m. Birdy laat mij naar de kant stromen, maar de stroming is zo sterk dat ik de keerwatertjes voorbij vlieg. Ik heb nu echt geen kracht meer en als Birdy roept dat ik moet inhalen kan ik maar net genoeg adem bij elkaar scharrelen om terug te roepen: “Help!!!” De situatie is serieus, nog een rondje had al een probleem geleverd en behalve Birdy is er niemand. Met moeite haalt hij met al zijn kracht de lijn in, en meer dood dan levend kom ik aan de kant. Als die Birdy er toch niet geweest was…. Mucho Gracias, Bert!!

Ondertussen draait boot en peddel vrolijk rondje na rondje, maar we kunnen er niet bij. Om te springen heb ik ook ff geen zin in. Dan komt David aangevaren, draait een paar rondjes in de kolk en weet mijn peddel te vissen. Dan weet hij de boot aan te haken, gooit ‘m toch maar weer los want hij gaat de kolk weer in. Uiteindelijk weet hij hem toch vlakbij me te brengen en ik pak hem aan. Knap staaltje bergingswerk.

Ik kom wat op adem, maar ik heb toch echt geen zin om het nog eens te moeten proberen, de situatie was daar toch wat te hachelijk voor en ik zie de volgende trashing al aankomen. Ook Birdy wil niet meer, te link. David heeft 2 pogingen nodig en vaart dan de kolk uit, fantastische vaarder maar ons gaat dat niet lukken!

Er lijkt een mogelijkheid te zijn om via een scheur in de verder steile wand vol blokken en bomen er uit te klimmen, en Birdy en ik gaan op pad. Met touwen komen we boven, waar David via de andere kant op ons staat te wachten. Uiteindelijk zijn we eruit en varen we de rest van de tocht, weer over prachtig dikke golven, één grote achtbaan. Al snel zijn we bij de wegbrug waar de rest ongerust staat te wachten, want het duurde toch wel erg lang allemaal. Nogmaals bedankt Birdy & David!! S’avonds haal ik een dikke fles rum voor Birdy, heeft ‘ie verdiend.

Happy Boatin’& Be Safe!! Harry

San Pedro

Vandaag staat op het programma de San Pedro. Een volume klasse III, III+. Tof, dat wordt ewa rustig varen en terwijl wat van het landschap genieten.

De instap is op een meer. We moeten aan senor Guia vragen welke kant we uitmoeten. Het water is glashelder met een lichte blauwe kleur. Op de bodem van het meer ontwaar ik een volwassen boom, ontdaan van gebladerte. Mooi.
Er staat best wat wind en de regen slaat in ons gezicht. De San Pedro wordt gevoed door de overloop van het natuurlijk meer en nu stroomt het gelukkig wat sneller. Er zijn een paar speelgolfjes, waar we met onze volumeboten wat proberen te surfen. Ik heb me voorgenomen om niet te spelen, om mijn schouder niet onnodig te belasten, maar toch duik ik in de eerste speelgolf. Boem, om, proberen te eskimoteren, links, rechts, tevergeefs. Dju, zwemmen. Op de kant kijk ik naar wat er gebeurd kan zijn.

De San Pedro maakt in haar eddy lijnen wirlpools. Dit zijn draaikolkjes van soms een meter diep die soms ontstaan en terug verdwijnen. Pepe had al eens getoond dat het lastig is om hieruit te varen. De truuk is om samen met de draaikolk naar buiten te draaien en met de middelpuntvliedende kracht hieraan te ontsnappen.
Blijkt dat ik in zo'n ding ondersteboven zat. Eskimoteren is hier echter heel moeilijk. Je moet dan wachten tot de wirlpool vanzelf weer verdwijnt. Dit wist ik niet. OK, niet meer spelen.

De rivier biedt nog enkele speelgolven en verder nog een aantal golftreinen. De meeste zijn te zwak, een paar zijn heel hevig. In de "horloge" ga ik in het begin nog eens om, ik wacht tot het wat kalmer wordt, maar deze trein is een 400m lang. Weer een foutieve rol en weer zwemmen. Mijn boot wordt een goede 400m verder aan de kant geduwd. Over de gladde rotsen lopen duurt te lang, dus gooi ik mij in de stroming. Kan ik hier niet uit? Nee. OK, dan maar verder.

Ik herinner mij de San Pedro als een rivier met een handvol golftreinen en evenveel speelgolfjes, maar vooral met urenlang vlak water. Men is bezig om deze rivier af te dammmen, maar de beton barst nu al, dus is het twijfelachtig of 2010 als einddatum van deze rivier zal gehaald worden.

Gert


Nog even dit: De golventreinen zijn geen kleintjes. Op sommige plekken heeft deze rivier een puur Futa-karakter, met het verschil dat er hier stukken vlak tussen zitten. Maar vergis je niet, golven van 3 a 4 meter zijn hier geen uitzondering en dan nog eens in serie. Niet iedereen vindt dit leuk, anderen juist weer wel. Ik geniet!

Op de plek waar ze de dam gaan bouwen, vaar ik zo´n massieve golventrein door. Ineens klapt de golf voor me terug, mij inclusief. Bam! Het water geeft me (onder water) een verrassend harde beuk. Ik rol en blijk nog steeds in de golf te zitten, en side-surf met flinke air. Ik kijk waar de rest blijft, en dan zie ik Koert over de kam van de vorige golf heen vliegen, recht op me af! Snel kant ik op, steek mijn peddel diep, en laat me door sleuren. Op een haar na raak ik Koert niet, die met grote ogen om gaat. Hij rolt, en samen stuiteren we verder. Heb ik je geraakt, vraag ik geschrokken. Gelukkig blijkt dat niet het geval te zijn en gierend van de pret vliegen we verder over de enorme golven. Dit is, ja het is waar, beter dan sex ;) en zo heb ik nu sex met Koert gehad.... Ach een gat blijft een gat... ;)

Harry

De Thermas

Nadat David en Gert de Llancahue gevaren hebben, gaan we door naar de Thermas, natuurlijke warmwater bronnen die rechtstreeks verwarmd worden door de vulkaan van Villarica. Hier heeft iedereen wel zin in, na deze koude regenachtige dag.

Via een dirt-road komen we bij de thermas geometricas, alwaar de parkeerplaats vol staat met dikke 4x4 bakken. Dat belooft wat, zouden wij stinkende kayakers niet heel erg uit de toon vallen?

We vallen inderdaad aardig op, maar dat komt meer door de grote van onze groep. In zwembroek, neopreen shorty of ondergoed plonzen we het eerste bad in. Direct staat op al onze gezichten een gelukzalige glimlach. Dit is genieten! Bij de ingang stond een bordje: “do not contaminate the water in any way….” Maar waarschijnlijk drijft er al vlot een olie-achtige vlek in en op het water ;)

De locatie is schitterend. Het hele gebeuren is gebouwd in een spectaculair kloofje, waar een ondiep beekje doorheen kabbelt. Op palen is een vloer gebouwd en een pad omhoog de kloof in, langs vele warme baden. Het beekje en een paar watervalletjes en douches zorgt voor koud water bassins.

 Helemaal bovenin is een schitterende waterval en de kloof is groen van het mos en plantengroei. Gewoonweg fantastisch!

We houden ons nog in, al komen er af en toe bepaalde ontblote lichaamsdelen boven drijven.

We gaan van bad naar bad steeds verder omhoog, onder begeleiding van foto- en video- camera’s. Helemaal bovenin gaan David, Bert en Koert nog even een koude douche nemen onder de grote waterval. Door de druk van het water worden ze direct ondersteboven gespoeld.

We blijven tot vlak voor negen uur badderen, het wordt schemerig, en het gaat zachtjes regenen. We kleden ons om en vertrekken in een bus vol met zwaffel…, euh, zwavelgeur richting een restaurantje een paar dorpen verder en zoeken dan een kampeerplek voor de nacht, aan een meer.

Harry

de Llancahue, Onofficiële rustdag

Regen en ietsje langer slapen dan normaal besluiten we dan om de plannen weer es te veranderen. In de pts van naar de San Pedro naar de Llancahue. Das dan ni echt voor de beek, maar de termassen (warmwaterbronnen) die er ook liggen.
Bij de instap wil iedereen eigenlijk zo rap mogelijk naar het warme water, maar senor guia wil toch eerst nog es varen. Gelukkig wil er toch nog ene van de nirjhara bende mee.

Ik probeer nog om iemand meer mee te krijgen maar het is of te koud of geen zin of hebben wel een of ander blessure waarmee ze niet in het (koude) water mogen.
Na een beetje verkennen stappen Gert en ik in. Iedereen staat bij de waterval 500 m na de instap te wachten om fotootjes te maken. We nemen het keerwater net erboven en doen teken dat we komen.

Ik duik er eerst vanaf en laat Gert een beetje nerveus achter bovenin. Hup keerwater in, en wachten op Gert. Wil een foto maken ma daar vliegt Gert al. Schoon gevaren op de kop, rol ai nog ne rol en ja hij ligt veilig naast me in het keerwater. De paparazzi die boven staan willen nu eigenlijk in hun boot zitten, ma ja ….

We varen rustig verder, nog een dropje, iets verkennen en daar is de wornversnelling al onder de brug. Gert gaat dragen, en ik vaar alleen door, de paparazzi staan alweer klaar. Ik zwaai nog naar een meisje op de kant, maar zou eigenlijk iets meer op de versnelling letten, het is iets dikker dan ik dacht en vaar het ni echt zo lekker maar kom toch heelhuids in het keerwater beneden.

Gert komt erbij en we varen rustig verder.
Es overdragen, nog es scouten dropje varen en maar verder. We komen bij een dropje we scouten. Makkelijke aanvaar maar dikke stopper beneden.

We beslissen om kort op elkaar te varen, maar het gaat fout. Ik mis mijn boof en ga vol de stopper in. Mijn peddel word uit mijn handen gerukt. Ik probeer nog mijn handrol maar het lukt ni, ik trek de lus en baf Gert springt boven op mij en duwt me de wals uit maar senor guia is wel aan het zwemmen. Ik heb mijne boot snel aan de kant en Gert gaat achter mijne peddel.

Wim slaat een beetje in paniek omdat 300 m verder een dikke onbevaarbare pasaje zit, maar geen probleem. Gert neemt een keerwater met mijne peddel en we besluiten om ietsje sneller dan gepland om naar de warmwaterbronnen te rijden.

David (Senor Guia)

(foto's volgen)

Rio desague, happy hour in de bibliotheek

Voor vandaag heeft senor guia de rio desague voor ons in petto. Volgens de beschrijvingen een klasse V creek vol met watervallen. We maken ons enigszins ongerust maar volgens Senor guia voor niets nodig… Het zou me niet verbazen als hij de komende dagen de beschrijvingen voor ons verstopt …!

Bij de instap gaan er uiteindelijk maar 4 man van onze groep te water. De rest heeft gehoord dat het happy hour is in de bibliotheek en wil wat extra boeken scoren. Ons team wordt aangedikt door een paar Amerikanen en een Chileen.

Na wat invaren, ja, ja we hadden zeker 50 meter vlak water, dient de eerste val zich al aan. Ik voel mijn hartslag tot in mijn kleine teen !

Iedereen duikt er goed vanaf en meteen is de toon gezet; de ene val volgt de andere in snel tempo op. Onmogelijk alles te beschrijven. Al na een half uur ben ik de tel kwijt geraakt.

Wat ik me herinner: vallen, vallen, Amerikaan aan het zwemmen en boot minimaal 5 minuten aan het tollen, een draagpassage, vallen, vallen, vallen, honden achter ons aan hij het verkennen, vallen, Thomas aan het worstelen met een wals, vallen, vallen en … nog eens vallen.

Ik begin er helemaal door te zitten. Niet zozeer omwille van de inspanning maar het is verschrikkelijk zenuwslopend en de adrenaline zit al een aantal uren in overdrive.

Eindelijk naderen we het einde… Nog een laatste grote val en dan volgt een stuk plat tot het einde. De val ziet er zwaar uit. Ik twijfel omdat op de lip van de val nog een envelop zit.. Ik zie er iedereen echter zonder enige moeite vanaf knallen en zie dat in de passage erna een vlak stukje zit dat voldoende tijd biedt om te rollen indien nodig. Ik ga er dan ook maar voor. Ik duik naar beneden, ga toch om en waarom weet ik niet meer maar ik kom uit mijn boot. Nochtans voor niets nodig maar het vat is leeg.

Senor Guia moedigt me aan om opnieuw in te stappen omdat het eindpunt niet ver meer is. Ik loos de boot en ga dan maar opnieuw te water.

Dan volgt een prachtig stuk natuurschoon. Een kronkelende beek met langs de zijkant begroeide rotsen, overhangende bomen en bamboe.

Eindelijk komen de mannen in zicht die vandaag in de bibliotheek vertoefd hebben. Ik zie er al naar uit om wat op krachten te komen. Dan blijkt dat er nog vier mooie vallen volgen. Harry heeft al ijsberend hier 3 uur op ons gewacht om deze laatste vier met ons mee te varen. Ik heb er nu vandaag al zoveel gevaren, dus die laatste 4 zullen er ook wel nog af kunnen.

De voorlaatste is heel dik, maar op het eerste gezicht vrij onschuldig. Ik pak alle moed nog eens bij mekaar en duik er af. Nog nooit is hier volgens senor guia iemand iets overkomen en zo ziet het er inderdaad ook uit. Maar wat gebeurt er… ik plof beneden, wordt omgesmeten en hang vast in de wals. Ik probeer nog mijn peddel goed te leggen om te rollen maar de kracht van het water is zo groot dat er niets te beginnen valt. Opnieuw moet ik mijn boot uit. Ik wordt nog wat getrashed en na een tijdje wordt ik onderdoor gespoeld en grijpt senor guia mij bij de nek en houdt mij boven.

David

Nu is het definitief. De laatste val pas ik. En maar goed ook. Deze is de hoogste van allemaal. Terwijl de rest kickt op de laatste drop sleur ik me naar de wagen…

En Sas, …Menno heeft gebaald vandaag en smeekt je op zijn blote knieën morgen opnieuw te mogen varen…

Wim

Chili saus

Na al enkele dagen niet meer gevaren te hebben, gaat mijn vakantie in Chile een nieuwe wending nemen. Ik heb fantastisch wild water gevaren, en ook gezien, een hele mooie kloof gevaren vol watervallen, die gedachte zal me waarschijnlijk nog heel lang bijblijven. Maar ik zit niet lekker in mijn nieuwe boot, en in de oude voer ik ook al op kousevoeten, om er niet nog een scheur in te maken. Gelukkig zijn de slopende nachten in tentjes op ijzige hoogvlakten voorbij en zitten we nu in comfortabele huisjes, maar als je niet kayakt in Pucon, is het zonde de rest van het land onverkend te laten.
Ik heb net 5 dagen Valparaiso geboekt, een stad vol vakantievierders aan het strand, in het warmere deel van Chile. Daarna nog 2 daagjes Santiago, en dan zie ik jullie op de luchthaven, of mischien al de avond ervoor. Vanwaar de titel? Chili saus = hete salsa, ik ga kijken of ik daar wat kan salsa dansen.
Mannen, allemaal bedankt voor jullie kameraadschap en steun, het was onvergetelijk...
Cas

Rio Maichin

Zon, regen, zon, regen... hey dit hebben we niet besteld. Maar ok, zo rap mogelijk in die boot dan merken we daar niets meer van. Op het menu vandaag de Maichin, naar 't schijnt niet te zwaar, mooi, beetje playrun en beetje creeken. De spiertjes beginnen wat strak aan te voelen, maar het hoofd is nog fris. Hoofd fris? Blijkbaar niet voor degenen die blijven plakken zijn in de bar tot het ochtendgloren.

De beek start vlak, we surfen even wat in een mooie golf maar al snel volgt er de wake-up-call, 2 passages die lekker doorstromen, maar toch een walsje hebben op 't eind.

Dan zegt Mr Guija David, opgelet er volgt ergens een passage met een stevig gat op links. Blijkbaar drong dit bij niemand goed door, want plots duikt Mr Guija een golfje af, zijn bootje wipt omhoog, hij trekt zich erdoor, doet teken 'naar links', lukt me net, schuif eraf, blijf even hangen, yeeha erdoor. Jan volgt maar wordt volop gegrepen, backloop, oops, pure trashing, nice ;-). Hij spoelt eruit, maar de energie om te rollen met z'n rechtse paddel terwijl hij links is, lukt niet meer, one swim. Wim volgt ook, duikt ook volop het gat in, yeehaa, z'n neus gaat omhoog, dan z'n staart, maar hij blijft trekken en ja ... erdoor. Ook Harry volgt de leuke lijn, blijft even plakken, op z'n dak, paddel diep, fris hé, spoelt ook door. De rest heeft het lijden gezien, en neemt het keerwater,waarna ze de goede lijn varen of dragen.

Daarna volgt een passage die we dragen, een klasse teveel met enkele onderspoelingen die Thomas even test door z'n paddel erin te gooien (Thomas is sowieso wat slordig met zijn materiaal, zie Palguin verslag), oops effe wachten en ja hij spoelt eruit na een minuutje. Verder op wordt het kalmer, prachtige flora, mooie passages, stenentuinen, trappen, blokken. We varen door tot David ons terug de kant op stuurt. We staan voor een S-bocht met een verval erin omringd door veel rotsen. David vaart, ik volg terwijl de rest voor video en foto's zorgt, gaat lekker, dus de rest volgt, maar blijkbaar toch niet allmaal zo vlot. Thomas vaart het mooi, Harry volgt met een zalige U-boot move, ook Koert knalt eraf. Maar dan volgt de carnage.

Wim komt eraf, gaat om, rolt, ok, maar hij slaagt erin om op uitstroom terug om te gaan. Maar de volgende passage is opnieuw moeilijk en hij wil deze niet afwachten, kiest de veilige weg, uitstappen, zwemmen en zorgen dat we aan de kant zijn, zwem 2. Menno doet dezelfde move, alleen minder zacht, hij beslist namelijk de bedding van de rivier wat te verbouwen met zijn gezicht. Eerste poging gaat mis, tweede poging blokkeert de peddel tussen de stenen. Hij kiest de veilige weg, zwem 3. Na wat opkuis werk, paddels, boten en vaarders terug samen krijgen, varen we door.

Er volgt nog één dikke passage, die volgens de beschrijving er zwaarder uitziet dan het is. Het is een lelijke rotsige trap, waar de rivier van afdondert, aiii rotsig. Er is een lijn, full-on, maar El Guija bevestigt dat dit de lijn is en hij knalt eraf. Zouden we... net teveel twijfelen, er is een zwembad achter de passage en geen pijnlijke rotsen. We gaan ervoor, yeeehhhaaa, te gek het schuim in gedoken, super adrenaline kick.

De anderen dragen en al vlug varen we allen samen in een prachtige kloof, jungle beplanting hangt van de wanden af, watervalletjes kletteren omlaag, echt een plaatje. We dobberen door tot het einde, waar een fris pintje op ons wacht.

Bye  Bert

Rio Palguin, open dag bij de bibliotheek

Het is eerste kerstdag, het feestje is voorbij, nu moet er echt gevaren worden. Het team is er klaar voor, de boven Palguin gaat het worden, tegen twaalven begint het te kriebelen, we moeten nu toch echt wel het water op…
Rond half drie is dan zover, busje vol, chevy volgt, op naar de Palguin, het team is er klaar voor!

Onderweg nog even stoppen voor een paar foto’s van de vulkaan en dan een grindweg richting instap waar we een prachtig zicht hebben op de eerste waterval, een vette drop van 20-25 meter, de Salto de Palguin. Wij doen het stuk daaronder, gelukkig (-;)

(op de terugweg komen we een paar mannen tegen die deze val net gevaren hebben, respect en no way!)

Vandaag dus de upper Palguin, 4 stevige drops met wat lekkers er tussenin.
We duiken vanaf de weg het oerwoud in en komen na een "relatief" eenvoudige afdaling onderaan de Salto de Palguin uit. David, Thomas, Pepe, Cas en ik stappen alvast in vanaf een seal-launch vanaf een natuurlijke brug over de rivier. Pepe duikt in, gaat om en rolt, even later zie ik hem toch zwemmen, zijn spatzeil is los gegaan. David en Tomas gaan er achteraan. Cas en ik duiken ook maar naar beneden en hopen er het beste van…

Waar Pepe aan de kant gekomen is, is het slechts een korte passage voor de eerste drop. Keerwater links voor (of na ???) de boom. Thomas pakt het keerwater maar de verkeerde, op het randje, probeert daar uit te stappen, gaat om en spoelt met boot en al de double drop waterval in. Ik ben niet blij, stap samen met Cas uit, pak de lijn mee en ga kijken of ik nog kan helpen.

Uiteindelijk zie ik Thomas aan de overkant staan, hij heeft de gehele passage gezwommen, heeft een absolute melt-down gedaan in de laatste drop en is pas 15 seconden en 10 meter verder boven gekomen, Thomas is bleek en niet blij, hij moest heel veel moeite doen om vanuit de donkere poel naar het licht te zwemmen en dat duurde duidelijk te lang.

De rest van de ploeg heeft het geheel verkend en zagen Thomas zwemmen. Twee amerikanen vooraf gingen ook niet echt lekker van de double drop af dus iedereen die heeft verkend is shaky.

Pepe stopt, Cas stopt, Thomas stopt, de verkennende ploeg stopt, allemaal moeten ze nog een boek terug brengen naar de bibliotheek. Bert (die is wat later ook nog komen aanvaren) en ik blijven samen met David over.

David vaart de passage nog tweemaal voor, Bert wil niet, hij stopt, ik wil wel , Bert twijfelt, en wil dan wel als ik maar ga. Uiteindelijk (meer dan een uur nadat we zijn ingestapt) gaan we ervoor. Bert zijn run is niet clean, blijft in een ongewenst keerwater hangen en moet door de eerste wals om uit te varen, redt zich en gaat de tweede drop goed af (super boooofff ). Ik twijfel weer (sta hier al een uur te kleumen, filmen, klooien) , stoppen? Bert komt omhoog en pakt mijn camera, nu moet ik wel (-;)

De run loopt perfect, eerste drop goed op tempo gebooft, tweede drop ook, toch om in het zog maar soepel omhoog.

Zo gaan ook alle volgende drops, heftig, stevig maar clean, niets aan de hand, ik rol nog twee volgende drops en voel me helemaal top, ben heel errug blij!

We dragen de laatste drop, David springt nog de poel (14 meter in het zog), dat weiger ik, te veel ongelukken gezien en gehoord op dat gebied.

We dragen uit en maken kennis met de zenuwpeesjes van vandaag, ze balen allemaal en David besluit morgen maar een mellow dagje in te gelasten.

Menno