Rio Nuble

(we  zijn in Los Angeles, de hometown van Albert, de assistent van david op weg naar de Rio Laja, eten in een steakhouse met Wifi)

Bij het ontwaken aanschouwen we voor het eerst de Rio Nueble. Een relatief brede rivier met kristalhelder water en bezaaid met rotsen. De bescrijving uit de gids belooft ons een volle klasse IV. Na het ontbijt rijden we door tot het einde van de weg (als je dit hier al wegen kan noemen). De instap is op de Rio Sauces, een zijrivier die een halve kilometer verder uitmondt in de Rio Nueble. Cas en Harry moeten nog even een boek terug brengen naar de bibliotheek, de rest stap in.

Net voor we aanzetten komt de kerstman ons nog even uitzwaaien. Het blijft toch een gek gezicht; het is hier midden zomer, straalblauwe lucht, 30 graden en dan verzchijnt uit het niets een man met grijze baard en een dik rood pak.
Eenmaal aan het varen blijkt al snel dat die volle klasse IV ver te zoeken is. wellicht hebben we niet de waterstand die deze rivier nodig heeft. Het is best wel mooi varen maar het niveau komt amper aan een klasse III. EVen denk ik er aan om te stoppen en ik het busje te stappen dat ons heel te tijd meevolgt langs de weg. Maar ach, het is hier zo mooi. Ik vaar toch maar door.

Na een 15 km varen komen we in de buurt van ons uitstappunt. Net daarvoor duikt onverwacht nog een passage op waar alles net een maatje groter is. De blokken zijn een flink stuk groter, dichter bij elkaar en het verval steiler. Er is niet echt een overzicht. Voenkel en pepe varen voor me uit en draaien allebei een keerwater in om reikhalzend het vervolg te zien.

Dan vaart Senior Guida ons voorbij, nadert langzaam verder, doet dan gauw het OK-teken en zet zich schrap om de versnelling af te denderen. Pepe en voenkel zien het OK teken en zetten ook aan. Ik volg in hun kielzog. Van zodra ik de versnelling van dichterbij kan aanschouwen ziet het er verdomd wild uit. Ik geef wat extra peddelslagen om snelheid te maken en zoek een lijn. Ondertussen zie ik af en toe de boten van pepe en voenkel piepen uit de golven. Alleen, ofwel is de boot al leeg ofwel hangt de persoon in kwestie onderaan...

Tussen de boten, walzen, zwemmers door kan ik maar één kan meer op. Het gaat goed tot wanneer ik de laatste wals nader. Ik knal er recht op af en duik er volle gas ik. Mama mia wat een monster. Ik hef mijn peddel op om hem bovenop de wals te planten en er mij zo door te trekken maar ik kom maar halverwege. Mijn peddel rijkt zo ver niet. Het gevolg laat zich al raden. Ik wordt gretig door het gat in zijn muil getrokken. En hij knabbelt met mij alsof ik een kauwgum ben.

Ik surf voorwaarts, achterwaarts, zijwaarts maar er is geen ontkomen aan. Mijn krachten beginnen weg te vloeien en ik zit zo diep ik het gat dat ik niets van rondom mij zie. Plots sla ik om. OK, misschien lukt het zo. Ik steek onder water mijn peddel uit om de onderstroming te pakken te krijgen en wacht wat tot ik voel dat het wat rustiger wordt. Een tekort aan adem besluit mij niet langer te wachten en ik eskimoteer. Ik kom gelukkig onmiddellijk boven maar ik zit nog steeds in het verdomde gat. Wat gaat hij nu met mij doen ? Bellen blazen...

Ik hou het niet lang meer vol. Opnieuw wordt ik onder geduwd. Ik besluit dat het dan toch maar tijd wordt om mijn boot te verlaten. Ik duw hem van me weg en tracht zo snel mogelijk naar wat lucht te happen. In een flits kom ik even boven, mijn boot is weg maar ik bevindt me nog steeds in dat hol. Ik spartel, duw, trek, tol maar niets helpt. Ik ben een speelbal van het gat. Ik geef het op en dan... eindelijk spuwt het gat me uit. De wals die me zo lang gegrepen had is de laatste van de versnelling. Ik kom dus snel in rustiger water terecht maar hoe vreemd het ook klinkt. Desondanks mijn gebrek aan lucht lukt het me niet om diep adem te halen. In korte tukjes hap ik adem als een vis op het droge. Ik klauter naar de kant en moet daar even op positieven komen. David heeft intussen al mijn boot aangepikt en is die naar de kant aan het slepen. Daar zie ik pepe en voenkel hun boot leegmaken. Die hebben dus ook moeten zwemmen.

De rest van de groep heeft het slagveld van boven min of meer kunnen volgen en nemen allemaal de linkse kant van de versnelling, mooi langs de wals heen.

Cut !

Wim